"Ada günleri güzel bitmiyor!" diyor Galip amcam, çocuksu bir huzursuzlukla. Yanlış biliniyor, kendisi benim değil babamın amcası. Hayatı rahmetli dede ve babaannem ile geçtiğinden bana onlar kadar yakın. Bana onun kadar yakın birisi daha var ve "Yaz hiç de güzel bitmiyor!"
Kont bir köpek. Biftek gibi incecik dili var. Geçen yaz üç kız çocuğunu duvar köşesinde sıkıştırdı. Kızlar titredi ve ağladı. Hatta en küçükleri korkudan altına işedi.
''Anne acıktım" dedi kızım. Takıntısı olan bir ikindi menüsü var: Haşlanmış patates, yoğurt. Hazırladım. Beraberce oturduk. O iştahla önündekileri yerken, ben kızımı seyrettim. Acaba onun belleğinde bugünler nasıl yer bulacak?
Çocukların hayatı zor. Oraya geleceğiz. Şimdi hiç olmayacak bir yerden konuya gireceğim: Plajda güneş kremi bulaşığı ellerle okunacak, kurtulmanın, kaçmanın, zengin olmanın, başarının...
''Siz demediniz mi, bir daha senden habersiz denize giderse gizlice takip et, denize girip açıldığında bütün üst başını al, kaç diye?" Galip amcamın bakıcısı Katerina'yı sessizce dinliyordum. Doğru, lafın gelişi öyle söylemiştim. Dediklerimi yapacağını nereden bilebilirdim.
"Telefonda bir kere ö-hö dedikten sonra cevap vermedi" dedi halam. Ada'ya firar eden Galip amcamdan söz ediyordu. "Git bak" demeye kalmadan halamın da sesi kesildi.
Uçakta yanımda oturan iki tip, Irak Savaşı'nı tartışmaya başladı. Aslında "tartışma" denemez, çünkü bir tanesi eline kalem kağıt alıp namussuz bir hesaba girişti.
"Futboldan anlamam." Kuafördeki, bir kekin üzerindeki çatlakları andıran gözleri olan kadın konuya böyle girdi. Sonrasını tahmin edersiniz. Öncelikle kuaförde saç yıkanan köşenin ne kadar kör bir nokta olduğunu düşündüm.
Lastik çizmelerime yapışan çamur topaklarıyla boğuşuyordum. O sırada seslendi Fatma Nine. Sevindim sesini duyunca. Biraz da kendimi ona göstermek için oracıkta durmuştum.
Bankadaydım ve artık umuma açık yerlerde romanımı düşünmeme konusunda kendime söz vermiştim. Böyle yapınca sıra numaram uçup gidiyordu çünkü.